Jaarthema Eerstezondagviering 2012-2013
Ideale(n) crisis
Zing, Vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
Dit jaar staat de crisis centraal en wel op een speciale manier. Niet alleen de crisis waar de media over uitpuilt, maar de crisis van persoonlijke aard. Een geloofscrisis, een identiteitscrisis, verlies, diepe teleurstellingen, een crisis in een relatie tot anderen. Kortom, het moment dat je uit evenwicht raakt en je op jezelf teruggeworpen wordt. Hoekom je uit een crisis? Zeggen je oude idealen nog iets? De idealen die je weer terug kunnen brengen naar je verlangen naar een leven zonder angst, dood, verdriet, boosheid en zonder zorgen?
Soms kan een crisis ideaal zijn om weer terug te keren naar je idealen of om je op een ander spoor te zetten en je oude idealen weer onder de loep te nemen. Zonder die crisis zou je vastgelopen zijn.
Ramses Shaffey verwoordde zeven manieren om het leven door te komen: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Wij hebben er een paar aan toegevoegd, zoals ga, vier en zoek. Elke maand staat er een Bijbelverhaal centraal over mensen in nood en hoe ze al dan niet hun idealen probeerden vast te houden. Het jaar zullen we afsluiten met: Niet zonder ons! Want de idealen met elkaar ten uitvoer brengen, dat geeft plezier en een gevoel dat je er mag zijn. Samen sta je sterker!
Zing, Vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
Dit jaar staat de crisis centraal en wel op een speciale manier. Niet alleen de crisis waar de media over uitpuilt, maar de crisis van persoonlijke aard. Een geloofscrisis, een identiteitscrisis, verlies, diepe teleurstellingen, een crisis in een relatie tot anderen. Kortom, het moment dat je uit evenwicht raakt en je op jezelf teruggeworpen wordt. Hoekom je uit een crisis? Zeggen je oude idealen nog iets? De idealen die je weer terug kunnen brengen naar je verlangen naar een leven zonder angst, dood, verdriet, boosheid en zonder zorgen?
Soms kan een crisis ideaal zijn om weer terug te keren naar je idealen of om je op een ander spoor te zetten en je oude idealen weer onder de loep te nemen. Zonder die crisis zou je vastgelopen zijn.
Ramses Shaffey verwoordde zeven manieren om het leven door te komen: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Wij hebben er een paar aan toegevoegd, zoals ga, vier en zoek. Elke maand staat er een Bijbelverhaal centraal over mensen in nood en hoe ze al dan niet hun idealen probeerden vast te houden. Het jaar zullen we afsluiten met: Niet zonder ons! Want de idealen met elkaar ten uitvoer brengen, dat geeft plezier en een gevoel dat je er mag zijn. Samen sta je sterker!
Jaarthema Derdezondagviering 2012-2013
Heb lief je naaste , die is als jij.
In onze derdezondagviering houden we van eenvoud in de liturgie: herhaling van de elementen Licht, Woord, Herinnering en Brood en Wijn. We maken gebruik van verhalen uit de bijbel en van ons inspirerende mensen. Daarnaast is er de verbinding van persoonlijke ervaringen ( Eigen Gezicht) met “humane/religieuze” thema’s.
Religie heeft veel kanten. De levensvragen waar het om draait zijn ernstige vragen en dat heeft jammer genoeg vaak geleid tot de neiging om mooie vermoedens te bevorderen tot een dogmatisch eeuwig houvast.
In de basis willen we graag de vrijheid hebben om levensvragen van onszelf uitgangspunt te laten zijn voor onze geloofsvieringen. Die levensvragen draaien vaak om : Kan/wil ik eenvoudiger leven, kan ik mijn angst overwinnen voor.., hoe kan ik op eigen kracht verder, aan wie kan ik een luisterend oor bieden, een kras op m’n ziel: hoe ga ik daar mee om, is mijn vrijheid ook jouw vrijheid?, stiller om me heen, de dood en wat dan?, zo graag gelukkig willen zijn, vriendschap sluiten. Over gezien worden, geliefd willen worden, compassie, kwetsbaarheid.
Liefde ziet onze beperkingen als mogelijkheid om ze met elkaar te delen. Wanneer er gebrokenheid is weer het licht kunnen zien. Open staan voor dat licht. Het staat mooi beschreven in “ Delf mijn gezicht op “ : “Wie wordt ontmaskerd, wordt gevonden en zal zichzelf opnieuw verstaan.”
Zo begint ook onze viering: met Licht, want “ volgens bronnen deed God op zondag het licht aan…..en keek”. En zo begint ook het eerste verhaal in de bijbel. Voor dat er de zon, de maan en sterren waren, was er het woord van God:
De aarde was woest en leeg, duisternis over de oervloed – maar de adem van God scheerde over de wateren. En God sprak:“er zij licht”! En er was licht.
Als metafoor heeftlicht, evenals zijn tegenhanger “duisternis” in de bijbel vaak een symbolische betekenis. Licht staat voor kwalitatief goed leven, gerechtigheid, vrede, veiligheid, vrijheid, duidelijkheid, openheid, waarheid, uitzicht, toekomst.
Eén van de onderdelen van Woord in de viering zal dan ook “Er zij licht” worden.
Het gaat daarin over mensen die in woord en daad dat licht hebben laten schijnen. Ze doen dat omdat ze willen leven vanuit de kern van de levensleer in veel religies:
”Heb lief je naaste, die is al jij”
Dan komen er woorden over liefde en solidariteit, recht en onrecht, goed en slecht, over armen, de weduwe, wees en vreemdeling. Het thema lijkt ons ook de ultieme oplossing om de crisis te bestrijden en daarmee hebben we de link naar de eerstezondagvieringen gelegd.
Vanuit dit thema “Heb lief de naaste, die is als jij”, hebben we vijf verhalen gekozen waar mensen proberen om het “er zij licht” in concrete daden en/of mooie woorden om te zetten
In onze derdezondagviering houden we van eenvoud in de liturgie: herhaling van de elementen Licht, Woord, Herinnering en Brood en Wijn. We maken gebruik van verhalen uit de bijbel en van ons inspirerende mensen. Daarnaast is er de verbinding van persoonlijke ervaringen ( Eigen Gezicht) met “humane/religieuze” thema’s.
Religie heeft veel kanten. De levensvragen waar het om draait zijn ernstige vragen en dat heeft jammer genoeg vaak geleid tot de neiging om mooie vermoedens te bevorderen tot een dogmatisch eeuwig houvast.
In de basis willen we graag de vrijheid hebben om levensvragen van onszelf uitgangspunt te laten zijn voor onze geloofsvieringen. Die levensvragen draaien vaak om : Kan/wil ik eenvoudiger leven, kan ik mijn angst overwinnen voor.., hoe kan ik op eigen kracht verder, aan wie kan ik een luisterend oor bieden, een kras op m’n ziel: hoe ga ik daar mee om, is mijn vrijheid ook jouw vrijheid?, stiller om me heen, de dood en wat dan?, zo graag gelukkig willen zijn, vriendschap sluiten. Over gezien worden, geliefd willen worden, compassie, kwetsbaarheid.
Liefde ziet onze beperkingen als mogelijkheid om ze met elkaar te delen. Wanneer er gebrokenheid is weer het licht kunnen zien. Open staan voor dat licht. Het staat mooi beschreven in “ Delf mijn gezicht op “ : “Wie wordt ontmaskerd, wordt gevonden en zal zichzelf opnieuw verstaan.”
Zo begint ook onze viering: met Licht, want “ volgens bronnen deed God op zondag het licht aan…..en keek”. En zo begint ook het eerste verhaal in de bijbel. Voor dat er de zon, de maan en sterren waren, was er het woord van God:
De aarde was woest en leeg, duisternis over de oervloed – maar de adem van God scheerde over de wateren. En God sprak:“er zij licht”! En er was licht.
Als metafoor heeftlicht, evenals zijn tegenhanger “duisternis” in de bijbel vaak een symbolische betekenis. Licht staat voor kwalitatief goed leven, gerechtigheid, vrede, veiligheid, vrijheid, duidelijkheid, openheid, waarheid, uitzicht, toekomst.
Eén van de onderdelen van Woord in de viering zal dan ook “Er zij licht” worden.
Het gaat daarin over mensen die in woord en daad dat licht hebben laten schijnen. Ze doen dat omdat ze willen leven vanuit de kern van de levensleer in veel religies:
”Heb lief je naaste, die is al jij”
Dan komen er woorden over liefde en solidariteit, recht en onrecht, goed en slecht, over armen, de weduwe, wees en vreemdeling. Het thema lijkt ons ook de ultieme oplossing om de crisis te bestrijden en daarmee hebben we de link naar de eerstezondagvieringen gelegd.
Vanuit dit thema “Heb lief de naaste, die is als jij”, hebben we vijf verhalen gekozen waar mensen proberen om het “er zij licht” in concrete daden en/of mooie woorden om te zetten
JAARTHEMA EERSTEZONDAGVIERING 2011-2012
Wegens verbouwing geopend
Een belangrijke rol komend jaar voor de geloofsbelijdenis, oftewel de “12 artikelen des geloofs”, ook wel genoemd: het “Credo”.
Te zien als een degelijk bouwwerk, een huis waarin mensen eeuwenlang konden leven, maar dat nu voor ons gevoel aan het verzakken is, lekt, beschimmeld is, in elkaar dreigt te storten, kortom dat voor velen van ons onbewoonbaar lijkt geworden.
Wat nu, nieuw behangetje? Herinrichten? Een paar muurtjes uitbreken? Of toch tot de grond toe slopen en opnieuw bouwen? Het wordt een jaar voor klussers.
Ook een jaar voor “taxateurs”, want wat is het waard? In ieder geval een thema, waarin de theologische “Praxis” een verrassend concrete betekenis krijgt in het “Gamma” van onze particuliere geloofsovertuigingen. De teksten die we lezen hebben allemaal iets met de bouw van doen.
1. Ik geloof in God de Vader, de Almachtige, Schepper des hemels en der aarde.
2. En in Jezus Christus, Zijn eniggeboren Zoon, onze Heer;
3. die ontvangen is van de Heilige Geest, geboren uit de maagd Maria;
4. die geleden heeft onder Pontius Pilatus, is gekruisigd, gestorven en begraven,
5. nedergedaald ter helle; ten derde dage wederom opgestaan van de doden;
6. opgevaren ten hemel, zittende ter rechterhand Gods, des almachtigen Vaders;
7. vanwaar Hij komen zal om te oordelen de levenden en de doden.
8. Ik geloof in de Heilige Geest.
9. Ik geloof één heilige, algemene, christelijke kerk, de gemeenschap der heiligen;
10. vergeving der zonden;
11. wederopstanding des vlezes;
12. en een eeuwig leven.
Een belangrijke rol komend jaar voor de geloofsbelijdenis, oftewel de “12 artikelen des geloofs”, ook wel genoemd: het “Credo”.
Te zien als een degelijk bouwwerk, een huis waarin mensen eeuwenlang konden leven, maar dat nu voor ons gevoel aan het verzakken is, lekt, beschimmeld is, in elkaar dreigt te storten, kortom dat voor velen van ons onbewoonbaar lijkt geworden.
Wat nu, nieuw behangetje? Herinrichten? Een paar muurtjes uitbreken? Of toch tot de grond toe slopen en opnieuw bouwen? Het wordt een jaar voor klussers.
Ook een jaar voor “taxateurs”, want wat is het waard? In ieder geval een thema, waarin de theologische “Praxis” een verrassend concrete betekenis krijgt in het “Gamma” van onze particuliere geloofsovertuigingen. De teksten die we lezen hebben allemaal iets met de bouw van doen.
1. Ik geloof in God de Vader, de Almachtige, Schepper des hemels en der aarde.
2. En in Jezus Christus, Zijn eniggeboren Zoon, onze Heer;
3. die ontvangen is van de Heilige Geest, geboren uit de maagd Maria;
4. die geleden heeft onder Pontius Pilatus, is gekruisigd, gestorven en begraven,
5. nedergedaald ter helle; ten derde dage wederom opgestaan van de doden;
6. opgevaren ten hemel, zittende ter rechterhand Gods, des almachtigen Vaders;
7. vanwaar Hij komen zal om te oordelen de levenden en de doden.
8. Ik geloof in de Heilige Geest.
9. Ik geloof één heilige, algemene, christelijke kerk, de gemeenschap der heiligen;
10. vergeving der zonden;
11. wederopstanding des vlezes;
12. en een eeuwig leven.
JAARTHEMA derdezondagviering 2011-2012
Jij, die mij ik maakt
Nog maar een halve eeuw geleden maakte bijna iedereen deel uit van duidelijke sociale verbanden: gezin, familie, kerk, geboorteplaats. De meeste mensen hadden een “milieu” waarin gemeenschappelijke waarden en normen golden. Je wist wat de woorden goed en kwaad, mens en god, betekenden. Je wist waar je bij hoorde en wat je daarom (geacht werd) geloofde (te geloven).
Vandaag is voor veel mensen het zicht op waar ze bij horen verdwenen.
Bij welke gemeenschap, welke religieuze traditie, voel ik me thuis? Zijn er verhalen waar ik mezelf in herken, een gedicht, een liedje, een schilderij, een landschap, een buurt, een actie, een ideaal, klein of groot. Geloof ik nog in een bezield verband? Het is niet meer vanzelfsprekend, je “moet” kiezen.
In zijn in 2008 geschreven boekje ”Jij die mij ik maakt” gaat Huub Oosterhuis op zoek naar mensen en gebeurtenissen die hem inspireren. Hij begint het boekje met het gedicht “Ken jij mij”.
Een psalm over gekend en bemind willen zijn. Wie wil dat niet? Jij?
Wie, ik?
“Je kent jezelf niet, je bent niet zoveel”, lees je in het gedicht. Het verlangen gekend te worden, gehoor te vinden, lijkt sinds een jaar of tien, twintig, onstuitbaar. We beleven de jaren van contact -advertenties, praatgroepen, praatprogramma’s interviews, sms’jes, in een overvloed en met een intensiteit die een mensenleeftijd geleden niet denkbaar was. We willen vertellen, onthullen, bekennen, ondervraagd worden, ernstig genomen worden en herkend. Gezien worden.
Huub Oosterhuis wordt geïnspireerd door Emmanuel Levinas, die ons een levensvisie heeft nagelaten waar niet het ik-bewustzijn het uitgangspunt is, maar de confrontatie met “de ander”. Ook Dietrich Bonhoeffer noemt in zijn gevangenisbrieven niet het “alles overstijgende” transcendent, maar het aanraakbaar-dichtbije, de naaste. Centraal bij hen staat de toewijding aan de andere mens, elkaar te dienen. Vanaf het moment dat een ander mens mij ziet, aanspreekt, een beroep op mij doet, sta ik in zijn dienst.
En omdat je gezien wordt, word je ik. Andere, eerdere mensen, maken je “ik”, door je aan te kijken, aan te raken, aan te spreken. Was je nooit “in aanraking gekomen”, je zou een cactus geworden zijn. Had niemand naar je gekeken, je was een blinde muur geworden.
Wat we in de basis (in onze vieringen) over god zeggen is vooral een manier om uit te drukken hoe wij over het leven zelf denken. Wie zijn wij? Wat doen we hier? Wie of wat maakt ons bestaan de moeite waard? We proberen er woorden voor te vinden: heb elkaar lief, doe recht, maar soms is de wereld moeilijk en zakt de moed ons in de schoenen.
Ze zouden er echter niet meer zijn die woorden als ze niet ieder uur, ergens in de wereld gedaan zouden worden. We zorgen voor mishandelde kinderen of geven zwemles. We maken muziek of werken in een hospice. We kijken naar elkaar om in de basis. We doen wat onze handen vinden om te doen, we zien wel; op zoek naar goedheid en gerechtigheid; we kijken om ons heen en zijn te vinden voor wie ons zoeken.
Elke maand laten we een portret passeren van iemand die ons heeft geraakt. Iemand die een wezenlijke verandering in het leven heeft meegemaakt.
Nog maar een halve eeuw geleden maakte bijna iedereen deel uit van duidelijke sociale verbanden: gezin, familie, kerk, geboorteplaats. De meeste mensen hadden een “milieu” waarin gemeenschappelijke waarden en normen golden. Je wist wat de woorden goed en kwaad, mens en god, betekenden. Je wist waar je bij hoorde en wat je daarom (geacht werd) geloofde (te geloven).
Vandaag is voor veel mensen het zicht op waar ze bij horen verdwenen.
Bij welke gemeenschap, welke religieuze traditie, voel ik me thuis? Zijn er verhalen waar ik mezelf in herken, een gedicht, een liedje, een schilderij, een landschap, een buurt, een actie, een ideaal, klein of groot. Geloof ik nog in een bezield verband? Het is niet meer vanzelfsprekend, je “moet” kiezen.
In zijn in 2008 geschreven boekje ”Jij die mij ik maakt” gaat Huub Oosterhuis op zoek naar mensen en gebeurtenissen die hem inspireren. Hij begint het boekje met het gedicht “Ken jij mij”.
Een psalm over gekend en bemind willen zijn. Wie wil dat niet? Jij?
Wie, ik?
“Je kent jezelf niet, je bent niet zoveel”, lees je in het gedicht. Het verlangen gekend te worden, gehoor te vinden, lijkt sinds een jaar of tien, twintig, onstuitbaar. We beleven de jaren van contact -advertenties, praatgroepen, praatprogramma’s interviews, sms’jes, in een overvloed en met een intensiteit die een mensenleeftijd geleden niet denkbaar was. We willen vertellen, onthullen, bekennen, ondervraagd worden, ernstig genomen worden en herkend. Gezien worden.
Huub Oosterhuis wordt geïnspireerd door Emmanuel Levinas, die ons een levensvisie heeft nagelaten waar niet het ik-bewustzijn het uitgangspunt is, maar de confrontatie met “de ander”. Ook Dietrich Bonhoeffer noemt in zijn gevangenisbrieven niet het “alles overstijgende” transcendent, maar het aanraakbaar-dichtbije, de naaste. Centraal bij hen staat de toewijding aan de andere mens, elkaar te dienen. Vanaf het moment dat een ander mens mij ziet, aanspreekt, een beroep op mij doet, sta ik in zijn dienst.
En omdat je gezien wordt, word je ik. Andere, eerdere mensen, maken je “ik”, door je aan te kijken, aan te raken, aan te spreken. Was je nooit “in aanraking gekomen”, je zou een cactus geworden zijn. Had niemand naar je gekeken, je was een blinde muur geworden.
Wat we in de basis (in onze vieringen) over god zeggen is vooral een manier om uit te drukken hoe wij over het leven zelf denken. Wie zijn wij? Wat doen we hier? Wie of wat maakt ons bestaan de moeite waard? We proberen er woorden voor te vinden: heb elkaar lief, doe recht, maar soms is de wereld moeilijk en zakt de moed ons in de schoenen.
Ze zouden er echter niet meer zijn die woorden als ze niet ieder uur, ergens in de wereld gedaan zouden worden. We zorgen voor mishandelde kinderen of geven zwemles. We maken muziek of werken in een hospice. We kijken naar elkaar om in de basis. We doen wat onze handen vinden om te doen, we zien wel; op zoek naar goedheid en gerechtigheid; we kijken om ons heen en zijn te vinden voor wie ons zoeken.
Elke maand laten we een portret passeren van iemand die ons heeft geraakt. Iemand die een wezenlijke verandering in het leven heeft meegemaakt.